Unha tarde cuns amigos

París,
Londres
e ...
Bollullos Par del Condado
(¿que onde está Bollullos?. En pleno Bilbao a só uns 1000 km. do centro)

A mañá fora intensisima. A experiencia da visita impactante. Tocaba respostar. xa eran as 2 e media.

Cando Fatima e J. Carlos chegaron con Carmen do centro de Beas, fomos comer a La Palma del Condado, al Bodegón El Chocaito. Acompañáronnos Fernando, Javier e Carmen. A comida moi boa.
O xamón, un pasou tantos anos pensando que lle gustaba o xamón, ata que chegou a Huelva e descubriu que aquilo que lle gustaba non tiña nada que ver co que estaba a disfrutar agora. O que comera ata agora estaba rico, pero non tiña nada que ver con este. E as gambas? Estas si que merecían a fama que teñen. Prepáranas cocidas e con sal gorda por riba. Riquísimas.
Déronos as 5 da tarde e o recorrido que tiñamos pensado facer polo Coto de Doñana tivemos que suspendelo. Xa non daba tempo a facelo. Foi o que saímos gañando. Os nosos e a nosa acompañantes non nos abandonaban e levaronos a tomar un café a Bollullos. Javier é de Bollullos e exerce como tal. Nada supera a Bollullos. Sería interesante un duelo con Carmen Fernández defendendo ao Bierzo.
Durante as 2 horas que estivemos tomando café seguimos a falar de educación e de nenos e de nenas. Constatamos a diferencia existente entre os adultos que estabamos sentados na mesa, inmigrantes dixitais e o noso alumnado que xa son aborixes dixitais. Falamos das posibilidades didácticas de Second Life e do cambio social que pode significar.
Cando durante a conversa saiu a cuestión da cantidade de tempo que os nenos e as nenas pasaban conectados ao Messenger ou aos Fotoblogs sen facer nada, chegamos á conclusión de que era o mesmo que lle contestabamos nós ás nosas nais cando nos preguntaban o que estiveramos a facer e nós contestabamos que nada. Este nada quere dicir que estiveramos a falar cos amigos, o mesmo que fabn agora polo messenger
Vimos que ata facer os deberes ou as tarefas que se lles manda no colexio se se está conectado pode ser útil, xa que poden comprobar resultados ou resolver dúbidas coa compañeira ou compañeiro co que está conectada.
Outro dos temas que apareceron nesta charla foi a constatación da ubicuidade. A través da tecnoloxía é posible estar en varios sitios ao mesmo tempo, e somos capaces de facer varias cousas ao mesmo tempo (sobre todo as mulleres, xa que os homes temos algunhas carencias neste aspecto, unha mestra dixit).
A idea do coñecemento libre e da necesidade de compartir todo o coñecemento con todos e de devolver a Internet o que internet nos da, triunfou. Tamén a constatación de que aínda que deamos todo o que temos, nos non quedamos sen el. Seguimos podendo usalo, pero os outros tamén.
E así poderiamos seguir máis hora. Pero xa non podiamos máis. Eran moitas horas dun esforzo físico e mental grande. Despedimonos de Fernando, de Carmen e de Javier e despois de pasar polo Rocio (atentos algunha das casas de enfrente da hermita de la Blanca Paloma, véndense a 400 millóns de pesetas), de ver como as marismas do Guadalquivir estaban verdes e cheas de vexetación de pelearnos co JIPIESE que non quería que fosemos a Huelva pola costa, chegamos ao hotel cansados pero moi satisfeitos de como resultara o día.
Grazas Fernando. Grazas Carmen. Grazas Javier. Esperamos poder devolvervos tanta amabilidade